Ik las net het verhaal van Nathalie en kreeg de tranen in mijn ogen..waarom nu? Ik herken haar verhaal volledig. In het middelbaar de mooiste tijd van mijn leven beleefd en nadien me nooit meer mezelf gevoeld in die "grote school". Nu heb ik eindelijk mezelf weer teruggevonden. Gelukkiger dan ooit en ik doe eindelijk iets dat ik met heel mijn hart graag doe..en binnen iets meer dan een week is het weer voorbij. Weer naar school, weer een veel te mooie herinnering achter mij laten..weer heimwee naar hoe het hier was en naar mijn echte IK. Waarom kunnen we niet gewoon even blijven stilstaan??
Vandaag zei de eindredacteur nog wat voor iemand dat ik ben..een hardwerkende meid die het zeker gaat maken. Hopelijk hebben ze gelijk..ik ben er zelfs aan het denken om te blijven werken voor hun (gratis wel te verstaan) ik doe het veel te graag en ik ga die mensen hier echt missen..ik wil hier niet weg en ja zo blijf ik hier een beetje. We zien wel nog even te gaan en dan moeten we meer maar eens naar een volgende stap in ons leven..