Grote opluchting alom: Rudy vond m'n interview goed. Niet alleen goed, hij kwam het ook vier keer zeggen dat het goed was. Niet alleen vier keer goed, maar hij wil me ook nieuwe kansen geven. (Jeej!) Ik mag eindelijk eens een doorlopende tekst schrijven in plaats van een vraag-antwoord, wat ik drie weken geleden al vroeg maar niet mocht. Hij heeft me dan ineens een nieuwe (en supergrote) opdracht gegeven, een interview met... Kaapstad!
Deesie kei blij, Deesie natuurlijk onmiddellijk alles in orde gebracht. Deze week was de persoon in kwestie niet te bereiken, maar dinsdag heb ik het interview. Ik heb ook een stuk over plastische chirurgie toebedeeld gekregen, wat (letterlijk) op m'n lijf is geschreven. En verder zijn het de vaste rubrieken die gevuld moeten raken.
Veerle, een vast redactielid die de boel meestal wat op poten houdt, is deze week op 'congé' en verrassend genoeg heeft dat niet veel invloed op Rudy's humeur. Langzaamaan begint hij zo'n beetje rond mij (en Femke) te sluipen als een sluimerende vulkaan. 't Is verdacht, zoveel goedgezindheid!
Oh, en ik ben blij met Nathalie in mijn gebouw! *gni*
Vervelende boel: onze telefoon. De telefoon die Femke en ik tot onze beschikking hebben, beantwoordt niet altijd aan hetzelfde nummer. Met gevolg dat heel de redactie (eigenlijk niet alleen de onze, 'k heb daarstraks nog iemand van Dag Allemaal naast m'n bureau gehad) moet rondlopen om te zorgen dat onze gesprekken daadwerkelijk bij ons terecht komen.
Het is zo vreemd, we hebben IT er al bij gehaald, het is allemaal niets gekort! Ik bel iemand, die iemand belt terug, en komt bij de correctie terecht. Ik begin voortaan al angstaanvallen en hyperventilatie te krijgen vooraleer ik bel, enkel om de eventuele verwikkelingen die zich achteraf zouden kunnen, euhm, verwikkelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten