.

geachte lezer,

gij hebt van mij de laatste weken niet veel gehoord. als ge mijn persoonlijke blog af en toe volgt, is het misschien duidelijk voor u. de anderen weten echter van toeten noch blazen. over mijn persoonlijke drama's gaan we hier zwijgen (mondje op slot, sleutel in de schelde), maar dat drama's een impact hebben op het leven in het algemeen, dus helaas ook op werkvlak, is niet te ontkennen. hoewel ik mezelf meteen wil nuanceren, want ik kan met recht en rede zeggen dat mijn stage een van de beste dingen is die me de laatste jaren zijn overkomen. ik dank u, plantijn hogeschool, dat ik na twee jaar en half, eindelijk voldoening vind in mijn studies. maar ik dank u nog meer, goed gevoel, om mij te doen groeien.

het zit zo. toen ik vier weken terug (vier weken of drie weken? de tijd vervaagt in zichzelf) op de redactievergadering al mijn ideeën op tafel gooide (weliswaar met blozende wangen en een verlegen lachje), werden de meeste (de meeste!) goed bevonden en had ik dus plots een hele lijst met onderwerpen voor artikels waar ik in principe bijna mee mocht doen wat ik wou (ok, uiteraard moest het in het goed gevoelkader passen enzo). ik begon toen maar met vurig enthousiasme aan mijn eigen groot zingevingdossier waarvoor ik een aantal mensen ben gaan interviewen (leve het openbaar vervoer, ik heb echt overal gezeten in vlaanderen de laatste weken). het waren stuk voor stuk hemelse interviews (jaja, let op de woordspeling) waar ik buiten de gevulde goed gevoelpagina's ook mijn hartje mee kon vullen. ik had de materie wel een beetje onderschat. het was aardsmoeilijk om al die interviews in duidelijke getuigenissen te gieten, het gaat tenslotte om abstracte dingen/emoties/gevoelens die ge zo concreet moet proberen te maken. maar toen het gisterenmorgen eindelijk helemaal tot in de puntjes af was, was ik - echt waar - wreed content. en dan vooral omdat onze eindredactrice me een mailtje stuurde met de woorden: 'ik ben aangenaam verrast...' en ze me 's avonds nog een smsje stuurde met: 'chapeau, echt heel mooi gedaan'. dat zijn geschenkjes, kostbare cadeautjes die mij een gemeende glimlach geven op een gezichtje met grote wallen onder de ogen van veel korte donkere nachten en lange vermoeiende dagen.

ik heb nu zo'n zeven stukken geschreven voor het aprilnummer en toen ik gisteren aan caroline vroeg (de superlieve redactrice die naast mij zit) hoeveel artikels een goed gevoeljournalist per maand zou moeten schrijven, antwoordde ze me dat het gemiddelde tussen de acht en de tien ligt. ok, ik zit er dus eentje onder, maar ik heb echt veel tijd in het zingevingdossier gestoken én ben tussendoor een amerikaanse schrijfster gaan interviewen voor het mei- of juninummer. én ik ben stagiaire. maar goed, ik zoek geen excuses hoor, ik doe wat ik kan.

ik zal u zeggen dat ik trots ben op mezelf. want hoewel ik de voorbije jaren op de hogeschool dikwijls mijn voeten heb geveegd aan de opleiding omdat ik me er niet helemaal thuis voelde, heb ik nu eindelijk het gevoel dat ik mezelf kan bewijzen. 'ik heb wel iets in mijn mars', kan ik nu zeggen tegen mezelf als ik weer eens twijfel aan mijn talent. en ik ben nog trotser op mezelf, want ondanks pijnlijke emotionele situaties ben ik blijven presteren, en heb ik goed werk geleverd (ik zou nog iets sneller mogen werken, dat weet ik, maar 't is allemaal stapje voor stapje eh).

wat die amerikaanse schrijfster trouwens betreft, dat was nog eens een geschenk. ze heet kuwana haulsey, is 33, heel heel heel erg mooi en waanzinnig lief en hartverwarmend. het was mijn allereerste interview in het engels en ik zat dus met de piepers. maar man man, het was een van mijn beste interviews ooit (het andere is toch wel het interview met riet muylaert van jackobond). na het interview signeerde ze haar boek voor mij en schreef: 'to nathalie. thanks for a wonderful interview. from a fellow artist to another one! with love, kuwana'

ja hoor. schoon eh..

ze pakte mij nadien dan nog eens goed vast toen we het bij de koffie nog even hadden over liefde die breekt enzo, en ze wist me te vertellen dat ik een oudere man nodig had. die hebben meer maturiteit, zei ze. en dat hebt gij duidelijk nodig. ge zijt veel ouder dan ge zijt.

waar interviews al niet goed voor zijn, denk ik dan. danku kuwana, gij zijt vanaf heden mijn favoriete schrijfster (het boek 'angel of harlem' is écht een wonderschoon boek. dat meen ik. en ik als boekenverslaafde weet wat ik zeg).

maar goed. hier zijn jullie wel wat mee, denk ik.

gegroet,
nathalie