altijd een beetje reizen

met de trein is altijd een beetje reizen. jaja, lieve nmbs. leg me dat maar eens deftig uit. nathalie gaat voor de eerste keer in haar leven naar een persconferentie (en dat in een schoon kasteel!) en juist dan moet de locomotief van de trein waar zij mee naar ruisbroek moet rijden, lekker stukgaan.

dat was om mij te pesten. en te testen. ik ben er zeker van.

toen ik vanmorgen al om kwart na negen opgelucht op de trein richting brussel zat (oef, eerste stap achter de rug, trein gehaald!), wachtte ik tevergeefs op het fluitje van de conducteur, het vertreksignaal. na tien minuten stond mijn niet-vertrekkende trein nog steeds op haar dooie gemak passagiers te slikken. maar beginnen boemelen? dat had u gedroomd. ik ook dus.

de locomotief is na een of andere heraclesdaad van een begaafde monteur sputterend terug in gang geschoten, en met een vertraging van maar liefst veertig minuten toerde ik richting ruisbroek. al een chance dat ik een tijdsmarge van drie kwartier had ingebouwd. op zo'n momenten ben ik mezelf eeuwig dankbaar voor die plotse/impulsieve/intelligente beslissingen die maken dat ik treinuren opzoek die me (normaliter) een uur op voorhand op plaats van bestemming brengen. ze noemen dat volwassen worden, dacht ik. het treft me dan toch al met vlagen.

nu heb ik al enige ervaring met treinvertragingen in mijn leven. getraumatiseerd ben ik nog niet, maar zo'n dingen behoren altijd tot de mogelijkheid, zeker als ik besef dat het een prestatiegerichte dag is.
een dag als vandaag. (dat betekent veel zweten, paniekere en schokkerige bewegingen onderdrukken en ook schichtig controleren in ramen of mijn haar nog goed ligt, of ik niet stom kijk en of ik een beetje écht lijk. (nvdr, professioneel.))

een dag vol met professionele journalisten (heel veel dames, een man),
een hoop informatie die liefst op de juiste manier het ene oor ingaat en ook liefst niet meteen langs de andere kant weer verdwijnt/verijlt (leve die persmappen, die gratis pennen en papier),
een fameuze perslunch (lekker),
handjes schudden met de directeur en mezelf voorstellen als nathalie van goed gevoel (ook lekker)
(dat ik mezelf mag voorstellen als nathalie van goed gevoel - begrijp me niet verkeerd),
sigaretjes roken met een toffe dame van roularta medica die gaat trouwen,
tetteren over journalistiek, werk, veel werk, levensvisie's, gezondheid/beauty/mode/een beetje sport/plots de liefde en de bijbehorende mannen.

de persconfernentie zelf ging over lipomassage, nu weet ik perfect wat dat is (zeker na die testbeurt!). wat het allemaal inhoudt, ga ik niet verklappen. koop de goed gevoel maar.

ik heb de vuurdoop goed doorstaan. ik heb me zelfs erg geamuseerd. er werden me dingen gezegd als: "je bent echt heel vlot en spontaan! jij gaat het maken, dat komt wel in orde." altijd leuk om te horen natuurlijk. het enige waar ik achteraf voor vrees, is dat ik misschien te spontaan ben geweest en dan voel ik me zo'n kind tussen al die professionals. de levens van werkende mensen - ook al zijn ze maar enkele jaartjes ouder - en die van studenten liggen mijlen en mijlenver uit elkaar. dat merk je. voel je. doet je een beetje bibberen. ik lach dan maar weer eens lief naar iedereen, verstop dat bibberen en doe alsof ik een oude rot in het vak ben. of ik probeer dat toch.

toen ik eindelijk vertrok, nam ik afscheid van de directeur en die zei me met een hartelijke glimlach op zijn gezicht: "dankuwel voor uw plezier."

als dat maar positief bedoeld was. (ik heb toch al mijn glazen wijn halfvol her en der laten staan, terwijl er anderen waren... maar daar zwijg ik over.)